Ο Γιάννης Σίμωσης μιλάει για τον εθισμό του στον τζόγο που τον οδήγησε σε ολέθριες καταστάσεις
Συγκλονίζει η εξομολόγηση του πρώην ποδοσφαιριστή Γιάννη Σίμωση στο gazzeta.gr για τον εθισμό του στο στοίχημα, που κατέστρεψε την καριέρα του.
Η Ιταλία και ευρύτερα το παγκόσμιο ποδόσφαιρο σείστηκαν εσχάτως από τις υποθέσεις στοιχηματισμού από ποδοσφαιριστές, όπως οι Νικολό Φατζόλι και Σάντρο Τονάλι. Ξαφνικά στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας βρέθηκε το ζήτημα του εθισμού στον τζόγο και όλοι αντιλήφθηκαν, πως όσο ψηλά και αν βρίσκεται κάποιος, ανεξαρτήτως της οικονομικής του κατάστασης και αν λογίζεσαι ή όχι πετυχημένος και αναγνωρίσιμος, υπάρχει εκείνη η κόκκινη γραμμή, που αν τη διαβεί, ενδέχεται να βρεθεί φάτσα με την καταστροφή.
Ο Γιάννης Σίμωσης διανύει το 32ο έτος της ηλικίας του και υπό άλλες συνθήκες θα απασχολούσε ακόμα το φίλαθλο κοινό για τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα, αφού στα τέλη της περασμένης δεκαετίας έκανε με τον Πανιώνιο και με την «ιδιότητα» του μεγάλου ταλέντου, τα πρώτα του βήματα στο χώρο. Ηταν η σεζόν 2009/10 όταν και «συστήθηκε» ως συμπαίκτης των Αλβάρο Ρεκόμπα, Φαμπιάν Εστογιανόφ, Γιώργου Τζαβέλλα, Ανδρέα Σάμαρη, Γιάννη Μανιάτη, Δημήτρη Σιόβα, Δημήτρη Κολοβού, Σίτο Ριέρα, Μπόσκο Μπάλαμπαν, Μανώλη Σκούφαλη, Μπερνάρ Κουμουρτζί, Φανούρη Γουνδουλάκη και των άλλων «ονομάτων», που βρίσκονταν τότε στην πλατεία.
Όμως η πορεία του δεν εξελίχθηκε ανάλογα και όπως προσδοκούσαν όλοι όσοι τον έβλεπαν παιδί εν δράση, καθώς ο εθισμός του στον τζόγο τον οδήγησε σε λανθασμένες αποφάσεις και επηρέασε στον έπακρο τη ζωή του. Το 2020 «κρέμασε τα παπούτσια» του στην Αυστραλία και ενώ προηγουμένως βίωσε τον όλεθρο. Ωστόσο, κατάφερε να σταθεί όρθιος, χάρη στους δικούς του ανθρώπους που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ και σήμερα ατενίζει το μέλλον με περίσσια αισιοδοξία.
Παραμένει στο ποδόσφαιρο ως εκπρόσωπος ποδοσφαιριστών, συνεργάζεται με πολλούς πρώην πια συναδέλφους του και μέσω του gazzetta.gr δεν διστάζει να μιλήσει, με τη σκληρή γλώσσα της πραγματικότητας, για τα όσα πέρασε το διάστημα της αρρώστιας που τον ταλαιπωρούσε. Τα λόγια του «σκληρά», πρωτίστως για τον εαυτό του, όταν για παράδειγμα περιγράφει, το πώς έφτανε σε σημείο ακόμη και να κλέψει τους γονείς του, αλλά και την άρνηση που τον διακατείχε, ώστε να αποδεχθεί την πραγματικότητα.
Δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και τα όσα αναφέρει δημόσια, έχουν έναν και μόνο σκοπό. Να βοηθήσουν όλους εκείνους, που βρίσκονται σήμερα σε ανάλογη με τη δυσχερή θέση που ήταν και αυτός. Αλλωστε, μόνο εκείνος μπορεί να τους καταλάβει, ενώ η απεξάρτησή του είναι ένας μίνι-θρίαμβος της θέλησης. Οσο άρρωστος και αν είσαι, πάντα υπάρχει ελπίδα να ξεφύγεις και εκείνος την αντιπροσωπεύει.
